Rozdział XVIII

CZYTASZ = KOMENTUJESZ ( WIECIE JAK TO LUBIĘ (; )

POCHYŁA CZCIONKA = COŚ Z PRZESZŁOŚCI

UWAGA SCENA MIŁOŚCI 2 MĘŻCZYZN ;]

Louis:

Po dotarciu na szczyt dosłownie padałem. Może i nie była to jakaś wielka góra, ale i tak byłem zmęczony. Nie uszło to uwadze mojemu chłopakowi, który od razu wyjął butelkę wody z plecaka i dwie kanapki.

- Proszę, jak zjesz to nabierzesz znów siły – rzekł, podając mi jedną kanapkę.

Obdarzyłem go wdzięcznym uśmiechem, rozłożyliśmy na trawie karimatę i pelerynę (Liam uparł się, żebyśmy to zabrali) i usiedliśmy z Harrym. Podziwialiśmy piękne widoki i opieraliśmy się o siebie. Liam i Pat siedzieli niedaleko nas a reszta jeszcze do nas nie dołączyła. Wiadome, że Zayn i Diana będą na końcu, przecież oboje są bardzo leniwi. Po prostu mówiąc – trafił swój na swego.

- O czym myślisz? – z zadumy wyrwał mnie szept Styles’a, odwróciłem głowę, jego twarz znajdowała się niebezpiecznie blisko mojej.

Z wrażenia zapomniałem co miałem odpowiedzieć, te szafirowe tęczówki, zmierzwione włosy w artystycznym nieładzie, no i oczywiście te usta… Piękne, malinowe usta. Tylko głupiec nie chciałby ich pocałować. Włożyłem całą swoją silną wolę w to, aby tego nie zrobić i lekko się uśmiechnąłem.

- Tak ogólnie, cieszę się, że tu jesteśmy – odparłem i przejechałem nosem po jego policzku, na co zamruczał cicho i wtulił się we mnie.

- Też się cieszę, nie mogę się doczekać dzisiejszej nocy – zaśmiał się i położył mi głowę na kolanach.

Zacząłem bawić się jego włosami, Harry przymknął oczy – zawsze tak reagował, jak dotykałem jego loków. Przymknął oczy a jego wyraz twarzy pozostał spokojny, anielski i taki uroczy. Uwielbiałem patrzeć na jego twarz, kiedy spał, był blisko mnie. Może i miałem dziwny fetysz, no ale co! Jego uroda była powalająca. Kątem oka dostrzegłem, że na polanę zbliża się Kath z Niallem, rozmawiali i śmiali się, co wydawało się mi dziwne. Ciągle spędzałem czas z Harrym i trochę zaniedbałem Katherinę i Dianę. Po powrocie musimy znowu zacząć się spotykać, bo szczerze mówiąc, brakuje mi ich głupich porad i różnych tekstów. Uśmiechnąłem się do niej, odwzajemniła gest i od razu odsunęła się od Nialla. Wzruszyłem jedynie ramionami, Harry niczego nie zauważył – nadal miał zamknięte oczy, pewnie zasnął. Odgarnąłem mu włosy z czoła i złożyłem na nim lekki pocałunek.

- Nie śpij Harold, chodźmy pooglądać panoramę – uśmiechnąłem się i pogładziłem jego policzek kciukiem.

- Gdybyś to nie był ty, na pewno bym cię zabił, za to, że mnie obudziłeś – zaśmiał się cicho i ziewnął – chodźmy.

Wstaliśmy, zostawiliśmy swoje rzeczy i trzymając się za ręce oddaliliśmy się trochę od naszych kompanów. Gładziłem kciukiem jego knykcie, Harry opatulił się szczelniej swoją kurtką i zapiął ją pod samą szyję. Nie mogłem przestać się uśmiechać. Stanęliśmy w punkcie widokowym, specjalnie wyznaczonym i ogrodzonym barierką. Szczyty gór majaczyły zza lekkiej mgły, nie było widać tych najbardziej odległych – ale i tak było wspaniale. Harry stanął za mną i objął mnie od tyłu. Położył głowę na moim prawym ramieniu i potarł, tak jak wcześniej ja, mój policzek swoim nosem. Automatycznie na moje usta wpłynął szeroki uśmiech. Jak on na mnie działał! No przepraszam bardzo, ale w jego towarzystwie uśmiech nie mógł zejść mi z twarzy.

- Pięknie tu – jego zachrypnięty głos pieścił moje uszy – nigdy nie lubiłem gór, ale od dzisiaj się to zmienia – dodał po chwili ciszy.

Skinąłem nieśmiało głową, odwróciłem się do niego przodem i tak po prostu wtuliłem się w jego ciało. Na chwilę wyczułem, że lekko się spiął, ale objął mnie swoimi ramionami i pocałował w czubek głowy. Poczułem przyjemne ciepło rozchodzące się po moim ciele i zrozumiałem, że niczego więcej nie potrzebuję do szczęścia. Wspaniały i kochający chłopak, paczka znajomych, która właśnie zmierzała w naszą stronę, piękne krajobrazy i wolność – to o tym zawsze marzyłem. I widać doskonale na moim przykładzie – to możliwość realizacji pragnień i marzeń sprawia, że życie jest fascynujące a my stajemy się szczęśliwsi z dnia na dzień.

- Jakie to słodkie!

- Patrzcie jakie gołąbki! – krzyki reszty spowodowały, że zaśmiałem się razem z Harrym.

Po chwili zrobili nam zdjęcia, dołączyli do nas i pozowaliśmy do nich robiąc głupie miny i dobrze się bawiąc. Nagle Diana zaczęła piszczeć, ale nie był to pisk przerażenia ale zachwytu.

- Popatrz Zayn! Tam można skoczyć na bungie! – otworzyłem szeroko oczy, nie odsunąłem się od Harrego ale byłem w lekkim szoku.

- Czy ty młoda damo chcesz sprawić, żeby nasz Zayn się zesrał? Przecież on… - nie skończył Niall.

- Zamknij się Horan! – warknął Zayn i uśmiechnął się szeroko do Diany – skoro jest taka okazja to dlaczego nie? Idzie ktoś jeszcze z nami? – zapytał i popatrzył na wszystkich.

- Ja odpadam, chcę przeżyć – błysnął zębami Niall, zawtórowaliśmy mu wszyscy.

Zayn machnął ręką.

- Żałujcie, chodź kochanie – wziął ją za rękę, widać było w jego oczach, że się bardzo stresuje ale nie chce zrobić zawodu Dianie.

Kiedy się oddalili stwierdziliśmy wszyscy, że nie możemy tego przegapić, spakowaliśmy szybko swoje rzeczy pozostawione na polanie i pobiegliśmy za nimi. Specjaliści zajmowali się zabezpieczeniami i zapinali uprząż na dwójce wariatów. Wiedziałem od zawsze, że Diana to miłośniczka adrenaliny, skakała już kilka razy bo jej ojciec też to lubił. Po nim odziedziczyła tą dziwną passę, ale nigdy nie namawiała nas na takie wyczyny. Instruktor przypiął ich razem, chociaż tyle dobrze. Wszyscy odetchnęliśmy z ulgą, bo przecież Zayn i ten cholerny lęk wysokości…

********************

Zayn:

Nie byłem na to przygotowany, z całej siły próbowałem się ogarnąć i powstrzymać drżenie kolan, palpitacje serca i inne reakcje. Myślałem, że umrę. Dobrze, że Diana powiedziała temu facetowi żeby nas przypiął razem – sam nigdy bym nie skoczył. To była jedna z moich fobii – lęk wysokości i strach przed wodą były najgorsze. Miałem ich jeszcze kilka ale nie są teraz ważne. Rany boskie, no przecież się zesram! Nie mogłem nic zrobić, nie mogłem nawet zrobić jednego kroku, bo takiego miałem stracha!

- Zayn, wszystko w porządku? – zapytała Diana, nieśmiało przytaknąłem głową.

- Jasne, miejmy to już za sobą – zdziwiłem się, że mój głos nie zadrżał kiedy to mówiłem.

Diana stanęła na palcach i mocno mnie pocałowała. Uśmiechnąłem się lekko i odwzajemniłem tą pieszczotę. Zdecydowanie to dodało mi trochę więcej odwagi. Odetchnąłem i spojrzałem w dół. Staliśmy na drewnianym podeście, był on nad wielką doliną, pod nami była przestrzeń, skały i drzewa. Głośno przełknąłem ślinę, nie docierał do mnie już głos instruktora, głos Diany. Nie słyszałem po prostu nic! Cholera jasna, miałem ściśnięte gardło, szeroko otwarte oczy i naprawdę nie chciałem skoczyć. Popatrzyłem błagalnym wzrokiem na Dianę, ale ona się szeroko uśmiechała i nawet nie zauważyła jak trzęsły mi się kolana.

- Gotowi? – usłyszałem głos instruktora.

- TAK! – krzyknęła Diana.

- NIE! – wychrypiałem zaraz po niej a mój oddech gwałtownie przyspieszył.

- Na trzy! Raz, dwa, trzy – nie wiem nawet kto to powiedział, czy Diana czy ten koleś ale poczułem tylko ręce Diany na mojej szyi i wiatr.

Chyba krzyczałem, nie mam pojęcia czy to ja czy nie. Diana głośno się śmiała kiedy spadaliśmy w dół. Jej śmiech odbijał się od skał i powodował echo. Oprócz jej śmiechu usłyszałem też krzyk – pewnie należał on do mnie. Myślałem, że dotkniemy głowami wierzchołków drzew, ale tak się nie stało. Lina naprężyła się i po chwili pociągnęła nas znów do góry. I znów na dół, matko boska, za chwile się zerzygam. Mocno przytuliłem się do mojej dziewczyny i zacisnąłem oczy. Chciałem, żeby to się już skończyło.

- Zayn kochanie! – szept Diany dotarł do moich uszu i otworzyłem oczy.

Wisieliśmy już głową w dół, było po wszystkim. Ale przecież wisieliśmy!

 - C.. co się stało? – zapytałem cicho i przełknąłem ślinę.

- Jesteś moim dzielnym mężczyzną – ujęła moją twarz w swoje małe dłonie i pocałowała mnie lekko – nigdy się nie całowałam w takich warunkach.

Zaśmiałem się cicho i przypominając sobie, jak pocałowała mnie na górze dodając mi otuchy zbliżyłem swoją twarz do jej i pocałowałem ją. Była zaskoczona ale po chwili wplotła mi palce we włosy i walczyła językiem o dominację. Kiedy wyciągnęli nas już na górę nie miałem w sobie ani krzty strachu. Uśmiechałem się dumnie i szeroko, trzymając Dianę za rękę.

- Stary, dziwię się, że Diana nie ogłuchła! – zaśmiał się Niall na co inni mu zawtórowali.

- Jak jesteś taki mądry to idź sobie skoczyć – odparowałem i prychnąłem.

Diana mocniej ścisnęła moją dłoń i wtuliła się w mój bok.

- Na pierwszy raz dobrze mu poszło i nie było tak źle – stwierdziła dziewczyna i uśmiechnęła się do mnie pocieszająco.

- W końcu przezwyciężył swój lęk wysokości i mu się udało – no zabiję Harrego, zgromiłem go spojrzeniem.

- Nic nie mówiłeś, że masz lęk wysokości! – Diana zrobiła wielkie oczy i odsunęła się ode mnie.

- No a po co ci to miałem mówić? Żebyś myślała, że jestem mięczakiem? – zapytałem i podszedłem do niej.

- Zayn, ja myślałam, że to przerabialiśmy i w związku najważniejsza jest szczerość – ściszyła głos, widziałem, że była niezadowolona i smutna – jakbym wiedziała, to przecież nie ciągnęłabym cię.

Spuściła wzrok i szybko mnie przytuliła.

- Przepraszam, przepraszam kochanie, nic ci się nie stało? Wszystko jest dobrze? Jak się czujesz? – zasypywała mnie pytaniami i całowała mnie przy każdym wypowiedzianym słowie.

Roześmiałem się i ująłem jej twarz w dłonie.

- Jest dobrze, ale drugi raz już nie pójdę – przycisnąłem usta do jej ust a reszta wydała z siebie głośne „awwwwwwwwwwwwwwww”.

- Poza tym, mamy genialne zdjęcia! – Niall pomachał nam aparatem przed twarzami i szybko go zabrał, nim zdążyliśmy wziąć – pooglądamy wszyscy jak wrócimy.

Wywróciłem oczyma i niechętnie się zgodziłem na tą opcję. Wiedziałem dobrze, gdzie kończą zdjęcia zrobione przez Blondyna – na twitterze, facebooku czy innych stronach z różnymi opisami. Spojrzałem na telefon, który wyjąłem z plecaka. Zmarszczyłem brwi – kilka nieodebranych połączeń od Erica.

- Wybaczcie na chwilę – oddaliłem się od nich i zadzwoniłem do kumpla, kiedy nie odbierał zdziwiłem się, ale postanowiłem zadzwonić później.

- Co się stało? – ledwo wróciłem, Diana zadała mi pytanie.

- Dzwonił Eric ale teraz nie odbiera więc zadzwonię później. Pewnie zapomniał, jak to on, że jestem na wyjeździe – uśmiechnąłem się i wszyscy zgodnie postanowiliśmy wracać do pensjonatu.

************************

Harry:

Całą drogę powrotną robiliśmy sobie jeszcze głupsze zdjęcia, śpiewaliśmy i śmialiśmy się. Jak skończyłem śpiewać Lou ścisnął mnie mocniej za rękę.

- Nie chwaliłeś się nigdy, że umiesz tak dobrze śpiewać – jego uśmiech wprost zwalał mnie z nóg.

Machnąłem ręką i roześmiałem się.

- Śpiewałem od zawsze i lubię to robić, Niall mnie tym zaraził – rzuciłem blondynowi ukradkowe spojrzenie i się zdziwiłem – patrz LouLou – wskazałem mu Nialla, który obejmował Kath a ona uroczo się uśmiechała.

- No nie wierzę, czy to ci sami ludzie? – roześmialiśmy się.

- On mnie zaraził śpiewaniem, często siedzimy wieczorami w jego pokoju, on gra na gitarze i śpiewa a ja mu pomagam – uśmiechnąłem się wracając do zaczętego tematu.

- Zaśpiewasz mi coś w pokoju – musnął ustami mój policzek.

- W pokoju to ja ci zrobię coś innego – odparłem chyba za szybko, Lou zarumienił się i spuścił speszony wzrok – heej kotku, przecież wiesz, że nie zrobię ci krzywdy.

Pogłaskałem go po plecach i przytuliłem do swojego boku.

- Wierzę ci, Harry. Ale nie mówmy o tym bo się peszę – zaśmiał się na rozluźnienie atmosfery. 

Resztę drogi rozmawialiśmy z resztą, śpiewaliśmy i wygłupialiśmy się jak wcześniej. Z nimi było mi tak beztrosko. I pomyśleć, że jeszcze kilka lat temu chciałem skończyć ze swoim życiem, bo nie miało ono sensu. 

Żyletka parzyła mnie w dłoni chociaż jeszcze nie wykonałem żadnego cięcia. Postanowiłem skończyć dziś ze swoim życiem, też mi coś. To nie było nawet życie, tylko pozbawione wszelkiego dobra gówno. Tak, zwykłe, śmierdzące gówno, który każdy omija i każdy się go brzydzi. Trafne porównanie, Harry – postawiłem sam sobie piątkę – z mojego pierdolonego, gównianego życia. Tak, postawię sobie dzisiaj piątkę i cięcie na każdym cholernym nadgarstku. 

Mały kawałek ciążył mi w dłoni i wiedziałem, że zbliża się już mój czas. Tego dnia nie wychodziłem z mieszkania. Zayn odsypiał i nawet nie zauważył, że ciągle zajmuje łazienkę. Liama nie było, bo pracował od samego rana do późnego wieczora. Niall pojechał dwa dni temu do rodziców w odwiedziny. Byłem cholernym szczęściarzem, wiedziałem, że Zayn się teraz nie obudzi. To był mój czas. Na biurku w swoim pokoju zostawiłem mały skrawek papieru, na którym napisałem „Powodzenia w życiu panowie, H”. 

Pozałatwiałem wszystkie swoje sprawy i w spokoju mogłem zakończyć swój marny żywot. I tak jak wcześniej postanowiłem – wykonałem cięcia na cholernych nadgarstkach, skrzywiłem się czując pieczenie. Po chwili osunąłem się po białych kafelkach na posadzkę, zamknąłem oczy a krew opuszczała powoli moje żyły. Zaczęło kręcić mi się w głowie, jakie to przyjemne uczucie! Pewnie się uśmiechnąłem, sam już nie wiem. Potem chłopcy nie chcieli mi opowiadać w jakim stanie znalazł mnie Niall, który, o zgrozo! wrócił do mieszkania w tym dniu, wparował do łazienki i od razu zadzwonił na pogotowie.

Nie dziękowałem mu za to, wiedziałem, że chłopak miał do mnie cholerny żal. Ale już nigdy więcej nie pozwolił mi, żebym doprowadzał się do takiego stanu. Kochałem go za to, był moim małym płomykiem nadziei, był jedynym jasnym punktem w tym moim gównie. Pamiętam tylko jak przywitałem go w szpitalu mocnym uściskiem i nie powiedziałem ani słowa. Moje łzy były wtedy wszystkim, całą wdzięcznością do tego małego świra i mojego kochanego przyjaciela.

Szybko odpędziłem od siebie te cholerne myśli, no przecież nie mogłem w takich pięknych chwilach przypominać sobie o parszywych momentach mojego życia. Weszliśmy do pensjonatu, zostawiliśmy swoje rzeczy w pokojach i zrobiliśmy sobie obiad. Usiedliśmy później wszyscy w małym saloniku, podłączyliśmy aparat do telewizora i śmialiśmy się z naszych głupich zdjęć. Na kilku byłem ja z Louisem na tarasie widokowym, całowaliśmy się i przytulaliśmy. Będzie wspaniała pamiątka, muszę poprosić Horana, żeby mi to zgrał a ja wywołam.

Kiedy tak siedzieliśmy naszła mnie taka wielka ochota… No wiecie co mam na myśli, ta świadomość, że za chwilę to się stanie. Uśmiechnąłem się do Louisa, on też to zrobił. Na pierwszy rzut oka było widać, że jest podekscytowany, nawet bardziej niż ja. Udawał, że ziewnął i wstał z kanapy.

- Wybaczcie moi mili, ale chce mi się spać – spojrzał na mnie wymownie i pomachał reszcie – do jutra.

Przechodząc koło mnie, przejechał dłonią po moich włosach – mierzwiąc je. Uśmiechnąłem się do niego i odprowadziłem go wzrokiem.

- Panowie i panie – po pięciu minutach wstałem i wyszczerzyłem zęby w uśmiechu – dobranoc.

- Nie za głośno – usłyszałem szept Nialla.

Całe towarzystwo zaśmiało się i włączyli jakiś film. Na pewno wiedzieli o co chodziło, przecież było jeszcze wcześnie, a my już wychodziliśmy. Zaśmiałem się cicho i szybko wszedłem do pokoju, w którym nie było Louisa. Zmarszczyłem brwi, zamknąłem drzwi na klucz i zapukałem do łazienki. Po chwili drzwi się uchyliły, Louis przyciągnął mnie do siebie, wyszedł z łazienki i pocałował mnie tak, że zabrakło mi tchu. W międzyczasie pozbywaliśmy się swoich ubrań, jego koszulka wylądowała razem z moją na podłodze. Popchnąłem go na łóżko i znów złączyłem nasze wargi w czułym i przepełnionym pożądaniem pocałunku. Szybko zdjąłem z niego spodnie i uśmiechnąłem się widząc opięty materiał jego bokserek. Zdjąłem swoje spodnie i usiadłem na nim okrakiem, nachyliłem się do jego ust i schodziłem pocałunkami niżej, na jego szyję, obojczyki, klatkę piersiową pokrytą tatuażem. Słyszałem jak z jego gardła wydobywają się jęki rozkoszy, jego dłoń zaplątała się w moich włosach. Moje imię w jego ustach brzmiało cudownie i nakręcało mnie jeszcze bardziej. Przejechałem dłonią po jego męskości, jeszcze uwięzionej w bokserkach, na co chłopak wypchnął biodra w górę pragnąc więcej mojego dotyku. Znów go pocałowałem i szybko zsunąłem jego bokserki, nie przestając go całować przejechałem dłonią po całej długości jego penisa, czym wywołałem zduszony jęk w ustach mojego chłopaka.

Jego dłonie powędrowały na moje pośladki i zacisnął je lekko. Przygryzłem jego dolną wargę i popatrzyłem na niego z góry, pozwoliłem mu zdjąć swoją bieliznę i otarłem się swoją męskością o jego. Nowe doświadczenie spowodowało, że otworzył szerzej oczy i uśmiechnął się błogo. W dole mojego brzucha wezbrało uczucie gorąca i podniecenia. Uśmiechnąłem się do niego i pocałowałem go lekko, dodając mu otuchy. Spojrzał na mnie i skinął nieśmiało głową. Sięgnąłem dłonią do szafki nocnej i wyjąłem z niej tubkę lubrykantu. Na twarzy Louisa pojawiło się zdziwienie.

- To pomoże i cię rozluźni – szepnąłem wprost do jego ucha, przygryzłem jego płatek i sprawnie posłużyłem się zimną substancją, na której dotyk Lou przygryzł wargę i odetchnął głęboko – gotowy?

- Harry, proszę – ścisnął moją dłoń i rozchylił szerzej nogi.

Uśmiechnąłem się i otarłem się o jego wejście. Chłopak wstrzymał oddech ale kiedy znalazłem się już w nim wypuścił powietrze i krzyknął moje imię.

- Powiedz tylko, to przestanę – szepnąłem i poruszyłem się w nim lekko.

- Nie waż się tego robić, proszę – odpowiedział i objął mnie, przysuwając do siebie.

Zacząłem się w nim poruszać, najpierw spokojnie i delikatnie ale widząc odprężenie i zadowolenie na twarzy mojego chłopaka przyspieszyłem. Jego biodra wychodziły na spotkanie z moimi, z naszych ust wychodziły stłumione jęki rozkoszy a fale przyjemności rozlewały się po całym moim ciele. Pochyliłem się, żeby musnąć ustami jego usta ale on położył mi na nich palec i uśmiechnął się.

- Chcę słyszeć jak dochodzisz z moim imieniem na ustach – jego odpowiedź mnie strasznie zdziwiła ale byłem pozytywnie zaskoczony, skinąłem głową i bardziej przyspieszyłem ruchów biodrami.

Czułem, że to już blisko, Louis również zacisnął dłonie na pościeli i oddychał coraz głośniej. Popatrzyłem na niego a ten skinął głową. Byłem zmęczony ale wszedłem w niego jeszcze mocniej i poruszałem się szybciej, zacząłem sapać jego imię, poczułem jego dłonie na moich pośladkach i usłyszałem jego głos wołający moje imię. Po chwili nasze głosy złączyły się w jeden, on krzyczał moje imię a ja jego. Po wszystkim opadłem na jego ciało i próbowałem uspokoić oddech. To było coś wspaniałego.

***********************

No i jestem z następnym ;)

Podoba mi się ten rozdział, nie wiedziałam, że akcja się tak rozwinie.
Mam nadzieje, że Wam też się spodoba.
Dziękuję za tyle wejść - jesteście cudowni.

No i oczywiście za komentarze, są coraz dłuższe i dziękuję Wam za nie ;)

Przez święta napiszę na pewno ;) 

Do następnego <3

Ola - @MalikMyLovee